Drabble-Lucky me, I have you (Krishan)

เนื้อเรื่อง

                                               Lucky me, I have you

"Every single morning, I wake up and realize that how lucky I am to have you in my life

         ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน    การตื่นนอนตอนเช้าของคริสกินเวลามากกว่าตอนเขาอยู่คนเดียวเกือบเท่าตัว   ความจริงเขาควรจะตื่นนานแล้ว     แต่แค่ยังไม่อยากลุกจากเตียง   ก็แค่อยากได้เสียงลู่หานปลุกเขาต่ออีกนิด   อยากให้ลู่หานเขย่าตัวเขาต่ออีกหน่อย     แล้วหลังจากตื่นก็แกล้งดึงลู่หานลงมานอนกอดต่อจนนาฬิกาเดินมาถึงเจ็ดโมงหรือจนลู่หานประท้วงว่าถ้าไม่ลุกตอนนี้เขาต้องไปทำงานสายแน่      นั้นแหละคริสถึงยอมปล่อยความอบอุ่นในอ้อมกอดแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ


         "คริส อาบน้ำเสร็จรึยัง สายแล้วนะ"    เสียงของคนเดิมๆที่ไม่เคยทำให้คริสเบื่อตลอดสามปีที่เป็นแฟนกันและอีกหนึ่งปีที่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน คริสชอบเสียงลู่หานโดยเฉพาะเวลาลู่หานจะอ้อนขออะไรซักอย่าง เสียงเหมือนเแมวพึ่งตื่นของลู่หาน ทำให้เงินในบัญชีคริสลดฮวบฮาบตลอดเวลา แต่ถ้ามันจะเป็นไปเพื่อความสุขของลู่หานคริสก็ยินดี  แค่ได้เห็นหน้าลู่หานดีใจเวลาได้เห็นของถูกใจคริสก็อยากจะตามใจลู่หานตลอดไป   แต่ว่าเอาเข้าใจของส่วนมากที่ลู่หานซื้อกลับไม่ใช่ของตัวเอง  ลู่หานชอบซื้อนู่นซื้อนี่ให้คริส    ลู่หานสารภาพกับคริสว่าเวลาไปช็อปปิ้งจะอดคิดไม่ได้ตลอดวันชิ้นนั้นชิ้นนี้เหมาะกับคริส  นี่แหละลู่หานของคริสเป็นคนคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ

        "เสร็จแล้วครับ" คริสเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดหน้าไปด้วย    ก่อนเดินไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้า    คริสเลือกเชิร์ตสีฟ้าอ่อนตัวที่ไปลู่หานซื้อมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนขึ้นมาใส่    ลู่หานบอกว่าสีฟ้าเหมาะกับคริส    เพราะสีฟ้าเป็นสีให้ความรู้สึกเย็นสบายแต่ในขณะเดียวกันก็อบอุ่นเหมือนกับคริส    สีฟ้าไม่ได้ร้อนแรงจนอึดอัดเวลาอยู่ใกล้   แต่กลับทำให้หัวใจของลู่หานสามารถเต้นช้าลงได้ในเวลาที่ประหม่าไม่มั่นใจ         

        หานก้มเลือกคัฟลิงค์ให้คริส   แพขนตาหนาหลุบต่ำยามเจ้าตัวตั้งใจเลือก ทำให้คริสอดที่จะยิ้มไม่ได้    ยามที่เจ้าตัวกระพริบตาแล้วแพขนตานั้นแนบลงกับแก้มใส     มันเป็นสิ่งที่คริสมองได้อย่างไม่รู้เบื่อ     หลังจากลู่หานเลือกคัฟลิงค์เสร็จก็จัดการกลัดเข้าที่แขนเสื้อให้คริสก่อนจะติดกระดุมเสื้อด้านหน้าที่คริสทิ้งไว้ให้เป็นหน้าที่ของลู่หาน   บางทีลู่หานก็ไม่เข้าใจว่านีี่เขากำลังเลี้ยงเด็กเล็กๆที่ไม่สามารถติดกระดุมเสื้อเองได้อยู่รึเปล่า   ก็มีแต่คริสที่เข้าใจเหตุผลในการทำอย่างนั้น      ก็ทุกครั้งเวลาลู่หานติดกระดุมเสื้อให้คริส มือลู่หานก็จะไม่ว่าง      ซึ่งหมายความว่าถ้าคริสกอดเอวลู่หานไว้แบบตอนนี้ แล้วก็ยุ่มย่ามกับแก้มใสๆของลู่หานแบบตอนนี้    ลู่หานก็จะไม่มีมือว่างมาจับการกับมือของคริส

       "เสร็จแล้ว ทีนี้ก็เน็คไท" ลู่หานก้มลงหยิบเน็กไทมาผูกให้คริสโดยที่มือของคริสยังไม่ยอมปล่อยจากเอวลู่หาน ลู่หานอ้อมไปผูกเน็กไทมาจากด้านหลังคอคริส      ขยับเน็กไทให้เข้าที่ โดยระหว่างนั้นคริสมีหน้าที่แค่มองหน้าของลู่หานที่กำลังขะมักเขม้นจับเน็คไทให้เขา    แล้วก็ก้มลงไปสูดกลิ่มชมพูอ่อนๆจากผมของลู่หานพร้อมกับจูบเบาที่กระหม่อมของลู่หาน         ไม่รู้ว่าคริสเคยทำความดีอะไรไว้ บางทีเขาอาจเคยช่วยมนุษยชาติโดยไม่รู้ตัว พระเจ้าถึงประทานนางฟ้าแสนใจดีมาตรงหน้าเขา     ลู่หานจับเสื้อตรงปกให้เรียบร้อย  ตีแปะๆเข้าที่หน้าอกคริสสองที แล้วยิ้มกับผลงานตัวเอง

         "เรียบร้อยแล้วคุณลูกชาย ไปทำงานได้แล้ว"

         "ป๋มยังไม่อยากไปเลยฮับคุณแม่ ป๋มไปโรงเรียนแล้วต้องคิดติ๋งคุณแม่แน่เลย" คริสทำเสียงล้อเลียน

"ไปได้แล้วถ้าไม่อยากโดนแม่ตี" ลู่หานหัวเราะเสียงใส

ลู่หานชอบมุกตลกของคริส แม้บางทีมันจะฝืดไปบ้าง แต่เพราะเป็นคริสมันเลยทำให้ลู่หานอดที่จะหัวเราะทุกครั้งไม่ได้

"มาให้รางวัลที" คริสประคองใบหน้าลู่หาน จูบเบาๆที่เปลือกตา ไล่ลงมาที่สันจมูก ก่อนจะหอมแก้มใสทั้งสองข้าง เป็นของรางวัลที่ให้โดยไม่ถามความสมัครใจซักคำว่าลู่หานอยากได้รางวัลนั้นรึเปล่า แต่จากสีหน้ายิ้มๆและก็หน้าขึ้นสีของลู่หาน     คริสก็คงไม่ได้เข้าข้างตัวเองเกินไปว่าลู่หานของเขาชอบของรางวัลขนาดไหน

"ไปแล้วนะครับ" คริสบอกลู่หานที่เอากระเป๋าทำงานกับเสื้อสูทมาส่งให้ก่อนออกจากบ้าน

"อื้ม ขอให้วันนี้เป็นวันดีๆนะ" ลู่หานเขย่งปลายเท้าไปหอมแก้มคริสหนึ่งที เป็นอันว่าเสร็จกิจวัตรการส่งคริสไปทำงาน

"แล้ว เจอกันเย็นนี้ครับ รักคุณ"

"รักเหมือนกัน"

จบ